Column: Zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam

Het ritme van de eenzaamheid volgens Rob de Nijs. Voor mij is het eerder een geruststellend ritme, het feit dat je weet dat je thuis bent; veilig. Net zoals nu. Het regent, ik hoor de druppels op mijn zolderraam vallen. Net zoals vorig jaar, toen papa jarig was. Ik kwam door de regen naar huis gefietst rond de middag, het was 7 januari 2015. Ik kwam thuis en zag papa, mama en het bezoek aan de TV gekluisterd zitten. Dit heb ik ooit één keer eerder meegemaakt, en dat was op 11 september 2001. Ik had al wel iets gelezen over een overval op de NOS-app maar ik moest verder met de les Aardrijkskunde. Dus toen ik thuiskwam, kreeg ik pas echt hoogte van de situatie toen ik ze zo zag zitten.

“You’re watching live action footage of the terrorist attack in Paris at the building of satirical magazine Charlie Hebdo.”

We hebben die dag CNN aan laten staan, tot dat ene moment. De politieagent. Hij was al neergeschoten, en probeerde weg te kruipen. Toen besloot een van de terroristen, die zojuist ook al een complete redactie aan flarden had geschoten, naar de politieagent toe te wandelen. Daar laadde hij zijn AK47 door, en executeerde de politieagent op straat. Toen dacht papa dat het wel even genoeg terrorisme was voor vandaag. Sindsdien is er eigenlijk niets meer hetzelfde in Europa, laat staan de hele wereld. Conflicten rijzen de pan uit, vluchtelingen overal. Parijs is misschien nog wel het meeste geteisterd.

Als ik weer lees, zie of hoor van zo’n verschrikkelijke aanslag, ga ik het liefst naar boven toe. Naar mijn zolderkamer. Dan zet ik Netflix aan, kruip ik onder de dekens, en maak ik mijn hoofd leeg. En terwijl ik daar lig, probeer ik niet te denken aan de vele vluchtelingen die door al die conflicten in de wereld hun eigen veilige plekje hebben moeten verlaten.

Dat veilige plekje waar zij het ritme van de regen konden horen...

#veiligheid